شب تاریک هوای سحرش را میخواست          شهر انگار خسوف قمرش را میخواست

گـوشـۀ حـجره کسی چـشم به راه افتاده          حـسـن دوم زهـرا پسرش را میخواست

حضرت عسگری از درد به خود می پیچد          زهـر از سینۀ آقا جگرش را میخواست

آسـمـانـی ست امـامـی که زمـین افـتـاده          آسمان جلوه ای از بال و پرش را میخواست

شعلۀ زهر که بد جور زمین گیرش کرد          به خدا که نفس مختصرش را میخواست

لحظـۀ آخر خود روضۀ عاشورا خواند          منبر خاک غـم چشم ترش را میخواست

تـه گـودال کـسـی روی زمـیـن افــتـاده          خنجر شمر گمانم که سرش را میخواست

دخـتـری دیـد که بالای سـرش نـامردی          آمـده بود و نگـیـن پـدرش را میخواست